Μένουμε «σπίτι»-μένουμε «χωράφι»

Του Θωμά Χανή 

Πόσο πιο επίκαιρα θα μπορούσαν να ισχύσουν και οι δυο άνωθεν φράσεις, μέσα σε μια δίνη, μια «κρίση» άλλης υφής απ’ αυτές που βιώσαμε πολλάκις στο παρελθόν.

Το «μένουμε σπίτι» έγινε πλέον όχι απλά μια καθημερινή συνήθεια, αλλά ως και υποχρέωση όλων μας. Μένουμε σπίτι για την δημόσια υγεία, για την προσωπική προστασία, γενικά για το κοινό καλό.

Στην περίπτωση όμως της πρωτογενούς παραγωγής, το «μένουμε σπίτι» εύκολα-και δίχως ίχνος στρέβλωσης λόγου-μετονομάζεται στην φράση «μένουμε χωράφι». Γιατί, το δικό μας «σπίτι» είναι το «χωράφι». Κι εδώ δεν μπορείς να πεις μένεις μέσα.

Στην προσπάθεια διασφάλισης της Δημόσιας Υγείας και γενικά όλου του συνόλου του έθνους, πρωταρχικό μέλημα είναι η εξασφάλιση πόρων (είτε χρηματικοί, είτε ηθικοί, ψυχολογικοί και όπως αλλιώς λογίζονται). Και οι πόροι αυτοί εξασφαλίζονται με χρήμα. Χρήμα, το οποίο πρέπει να συνεχίσει να κινείται πάση θυσία στην αγορά. Τρόφιμα, όπου τα τρόφιμα δεν θα στερήσουν την τροφή από τον πληθυσμό και γενικά την κάλυψη όλων των βασικών αγαθών και αναγκών.

Το «μένουμε χωράφι» του αγρότη δεν είναι κάτι αντιστασιακό, αντισυμβατικό, διθυραμβικό. Δεν αποτελεί μιαν αντίδραση, μια κόντρα ενάντια στην Δημόσια Υγεία. Το «μένουμε χωράφι» εξασφαλίζει τροφή για ΟΛΟΥΣ. Ιδιαιτέρως δε, όταν βιώνει ο εκάστοτε λαός μια ιδιότυπη κρίση, η πρωτογενής παραγωγή έχει όλο το μερίδιο ευθύνης στην ανάνηψη του βάρους της κρίσης αυτής.

Ωστόσο, υπάρχουν και οι αντίθετες απόψεις. Δίχως να κατηγορούνται ένθεν κι εντεύθεν απόψεις, προβληματισμοί κι εκφράσεις πολλών εκ των οποίων η ζωή τους περιτριγυρίζεται μόνο από «γυάλινους κόσμους», το «μένουμε χωράφι» τους χτυπάει κάπως. Ευθύς εξ αρχής, ακούστηκαν και διάφορες φράσεις του τύπου «να μην πάνε οι αγρότες στα χωράφια», δεν υπάρχει λόγος μετακίνησης 2 και 3 φορές την μέρα στο λιοστάσι ή στον στάβλο».

Υπάρχει η προσβολή σε όλο αυτό. Ναι, η προσβολή όσων θεωρούν ύψιστο αγαθό και θεμέλιο λίθο της κοινωνίας ΜΟΝΟ τα δικά τους πιστεύω, και ότι αυτοί κάνουν (κυρίως ως εργασία). Λάθος. Και το έγκλημα που διαπράττουν, προσπαθώντας να εντρυφήσουν στον καθέναν εξ ημών τέτοιες παράλογες λογικές, είναι διότι θεωρούν ότι το μακαρόνι γίνεται στο ράφι του σούπερ μάρκετ, το αλεύρι το βγάζει ο φούρνος και το αρνί ή το χοιρινό ο κρεοπώλης.

Δεν έγινε ΠΟΤΕ από κανένα σύστημα παιδείας στα σχολεία η διαπαιδαγώγηση ότι η Μάνα Γη, είναι αυτή που δίνει τα θαύματά της απλόχερα, ως τροφή για την ευζωία, την συνέχιση του είδους και την συνέχιση της ζωής πάνω σ΄ αυτό τον πλανήτη.

Το «μένουμε χωράφι» δεν αποτελεί αντίδραση ολίγων (υποδεέστερων διά την ελίτ των πόλεων), ΑΛΛΑ επιτακτική ανάγκη για επιβίωση (αγώνας πραγματικός) της αγροτικής παραγωγής. Αγώνας για επιβίωση όλων εκείνων των ανθρώπων που μάχονται, πολεμούν, αγωνιούν, ρισκάρουν, ξοδεύουν, χρεώνονται υπέρογκα, που δημιουργούν, που εισπράττουν ηθική ικανοποίηση (κυρίως, γιατί οι χρηματικές απολαβές έχουν συρρικνωθεί αρκετά). Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που επέλεξαν να μείνουν στα χωριά τους, να παράξουν, να αυξήσουν τον πλούτο της χώρας (που δεν είναι άλλος πέραν του πρωτογενούς τομέα), να δημιουργήσουν οικογένειες. Οι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν με την σκληρή δουλειά και τον σεβασμό.

Γι αυτό λοιπόν το «μένουμε σπίτι» των πολλών είναι το «μένουμε χωράφι» της δικής μας ζωής.