«Και τώρα τι κάνουμε;»

Μπροστά σε ένα νέο πρωτόγνωρο τοπίο έχει εισέλθει ο αγροτικός τομέας και όχι μόνο, μετά από την ψήφιση των νέων μέτρων για το ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα της χώρας μας. Πέρασε καιρός από την ψήφιση των νέων μέτρων για το ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα της χώρας μας, όμως οι επιπτώσεις αυτών των μέτρων στον κλάδο μας δεν μπορούν ακόμα να υπολογιστούν με ακρίβεια, καθώς δεν έχουν εκδοθεί οι Υπουργικές διατάξεις με τις οποίες θα ξεκαθαρίσουν διάφορα θέματα, όπως:

•  Θα διατηρηθεί η παρακράτηση του 10% για τους εργάτες γης ή μήπως πρόκειται να αυξηθεί;
•  Πώς θα ασφαλίζονται οι εργαζόμενοι στα συσκευαστήρια, οι οποίοι είναι παράλληλα και παραγωγοί;
•  Τι θα γίνει με το λαθρεμπόριο, το οποίο πλήττει τις οργανωμένες επιχειρήσεις και τους συνεταιρισμούς;
•  Πώς θα εφαρμοστούν οι νέες ασφαλιστικές εισφορές;

Πολλά ακόμα ερωτήματα μπορούμε να παραθέσουμε, όμως όλα αυτά έχουν ένα κοινό πολλαπλασιαστή. Την αγωνία των παραγωγών εάν θα είναι σε θέση να καλλιεργήσουν μετά από 1 χρόνο τα χωράφια τους και την απελπισία των επιχειρηματιών, οι οποίοι δεν ξέρουν εάν θα έχουν και τον επόμενο μήνα τις επιχειρήσεις τους ανοιχτές.
Μέσα σε αυτό το κλίμα της οικονομικής ανασφάλειας που έχει προκαλέσει η βαριά φορολογία, το ερώτημα που προκύπτει είναι «και τώρα τι κάνουμε;»
Δεν ξέρω ποιος μπορεί να απαντήσει με ειλικρίνεια - και προπάντων με γνώση σε αυτήν τη κραυγή αγωνίας του κόσμου που παράγει, του κόσμου που επιχειρεί.
Υποθέσεις και σενάρια μπορούν να ειπωθούν αυτήν την ώρα, καθώς το τοπίο είναι ακόμα θολό και αυτό θα πράξουμε και εμείς στο σημερινό μας άρθρο.

Ο νόμος του Νεύτωνα

Η φύση πολλές φορές δίνει τις απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, αρκεί να έχεις την ικανότητα να παρατηρείς και να αναλύεις ό,τι συμβαίνει γύρω σου. Ο Νεύτωνας είχε αυτό το χάρισμα και με τον τρίτο του νόμο μας δίδαξε ότι «όπου υπάρχει δράση υπάρχει και ισόποση αντίδραση».
Στην περίπτωση λοιπόν της υπέρμετρης φορολόγησης, που είναι η δράση, περιμένουμε να εκδηλωθεί μία αντίδραση, η οποία θα μπορούσε να είναι:

• Μια εκτεταμένη φοροδιαφυγή, την οποία θα εφαρμόζει ο καθένας κατά το δοκούν.
• Εγκατάλειψη των καλλιεργειών από τους παραγωγούς και κλείσιμο των επιχειρήσεων από τους επιχειρηματίες.
• Μεταφορά φορολογικής έδρας σε χώρες με χαμηλό φορολογικό συντελεστή, όπως είναι η Βουλγαρία ή η Κύπρος.
• Τα παραπάνω, λίγο-πολύ ακούγονται παντού ως αντίδραση - και λογικά, όλα θα συμβούν μέσα στα επόμενα δύο με τρία χρόνια. Δηλαδή θα έχουμε και εκτεταμένη φοροδιαφυγή και εγκατάλειψη καλλιεργειών και κλείσιμο επιχειρήσεων και μεταφορά φορολογικής έδρας σε Βουλγαρία, Κύπρο ή κάπου αλλού.
• Αυτή λοιπόν θα είναι η αντίδραση του χώρου, δείγματα της οποίας γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά.

Η αλλαγή
Θα ρωτήσει κανείς - και ευλόγως: Άλλος τρόπος εκτός από τους παραπάνω δεν υπάρχει; Δεν μπορούν όλα αυτά τα μέτρα να παρθούν πίσω και στη θέση τους να έχουμε ένα πιο δίκαιο και λογικό ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα;
Ναι, αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να βρεθούν οι πολιτικές δυνάμεις εκείνες, οι οποίες θα φέρουν τα πάνω -κάτω σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, με ρηξικέλευθες απόψεις, που θα αγκαλιάσουν τον παραγωγικό κόσμο και θα βάλουν στο περιθώριο την «παρασιτική Ελλάδα» των πελατειακών σχέσεων, της αναξιοκρατίας, των ιδεοληψιών, της αδιαφάνειας.
Ψήγματα για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγή της «καθεστηκυίας πολιτικής αντίληψης», υπάρχουν ως πρόθεση σε διάφορα κόμματα ή κινήσεις, όμως στα άμεσο μέλλον δεν φαίνεται να είναι κυρίαρχη πολιτικά αυτή η νέα αναζωογονητική αντίληψη.
Οπότε, δεν βλέπουμε να αλλάζουν τα επόμενα χρόνια τα μέτρα που ψηφίστηκαν πρόσφατα από μία νέα πολιτική δύναμη - ή ακόμα καλύτερα - από μια «νέα μετεξέλιξη» του κυβερνώντος κόμματος.

Ο Δαρβίνος και εμείς

Μετά από όλα αυτά, θα στραφούμε ξανά στο ασφαλές μας καταφύγιο, αυτό της επιστήμης. Στο χώρο της επιστήμης λοιπόν, εκτός από τον Ισαάκ Νεύτωνα, περίοπτη θέση έχει και ο Κάρολος Δαρβίνος, ο οποίος έγινε γνωστός για τη «θεωρία της εξέλιξης», η οποία πιστεύω ότι μπορεί να δώσει απαντήσεις στο αρχικό μας ερώτημα: «και τώρα τι κάνουμε;»

Σύμφωνα λοιπόν με τη θεωρία του Δαρβίνου, πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα και να «εξελιχθούμε». Με άλλα λόγια, ο παραγωγός που έχει μπροστά του ικανό παραγωγικό χρόνο, θα πρέπει να «εξελιχθεί», δηλαδή να αυξήσει τον όγκο της παραγωγής του, να τον επεξεργάζεται και να τον εμπορεύεται μόνος του.

Η εξέλιξη αυτή αφήνει πίσω της το μικρό και αδύναμο παραγωγό ή και επιχειρηματία και στη θέση του αναδεικνύεται ο παραγωγός -βιομήχανος. Το σημερινό ασφαλιστικό και φορολογικό σύστημα ευνοεί αυτήν την «εξέλιξη», η οποία δεν αποκλείεται να ήταν και στόχος ορισμένων οικονομικών κύκλων.

Καταλήγοντας
Με όσα αναφέραμε παραπάνω, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα επόμενα χρόνια ο μικρός παραγωγός και επιχειρηματίας θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση και για να επιβιώσει θα πρέπει είτε να «αντιδράσει» είτε να «εξελιχθεί». 
Ο αριθμός όμως αυτών που θα μπορέσουν να εξελιχθούν θα είναι ελάχιστος, καθώς η «εξέλιξη» εκτός των άλλων απαιτεί να υπάρχουν διαθέσιμα σημαντικά κεφάλαια, τα οποία ελάχιστοι παραγωγοί ή επιχειρηματίες τα διαθέτουν.
Έτσι, το πιο πιθανό σενάριο είναι αυτό της «αντίδρασης», καθώς η θέληση για επιβίωση είναι ισχυρότερη όλων των θεωριών.
Όλα αυτά πάντως που θα συμβούν τα προσεχή χρόνια, θα οδηγήσουν τον κλάδο μας σε μια «άλλη εποχή», την οποία ακόμα δεν μπορούμε να δούμε αυτήν την ώρα καθαρά, παρά μόνο να την υποθέσουμε.
Όταν ξεκαθαρίσουν όλα, τότε ίσως να μπορέσουμε να πούμε και τι «πρέπει να κάνουμε»!

Τάκης Ορφανός