Γράφει ο Βάκης Τσιομπανίδης,
Πρόεδρος του κόμματος ΑΚΚΕΛ
Η Ελλάδα δεν είναι απλά μια πλούσια χώρα, αλλά μια κοιμισμένη υπερδύναμη, η οποία θα πρέπει να κάποτε να ξυπνήσει και να ορθοποδήσει, πάντα στηριγμένη στα δικά της πόδια. Με δεδομένη την παγκόσμια αύξηση του πληθυσμού, τα τρόφιμα είναι ένας τομέας ζωτικής σημασίας, που μελλοντικά θα αποτελέσει παγκοσμίως τη μέγιστη προτεραιότητα για κάθε κράτος, αλλά και το υπ' αριθμόν ένα μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Η αυτονομία στα τρόφιμα είναι η μόνη λύση για την επίτευξη της ελευθερίας των λαών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας, αφού η χειρότερη μορφή εξάρτησης είναι εκείνη της διατροφής του πληθυσμού.
Γίνεται, λοιπόν, σαφές γιατί η παγκοσμιοποίηση, το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και οι πολιτικές της Ε.Ε., του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και της Παγκόσμιας Τράπεζας χτύπησαν αρχικά την αυτάρκεια σε τρόφιμα των κρατών. Δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί που δεν μας θέλουν ελεύθερους.
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε σήμερα κιόλας για να ξαναποκτήσουμε την διατροφική μας αυτάρκεια την οποία χάσαμε μετά την είσοδο μας στην ΕΟΚ; Προ του 1981 είχαμε διατροφική αυτάρκεια πάνω από 117%. Με μια προσεκτική ματιά θεωρητικά τα πράγματα είναι εύκολα, παρά τα 11 χρόνια μνημονίων και την λεηλασία που υπέστη η χώρα από δανειστές και εγχώριους τοποτηρητές τους πράσινους, γαλάζιους και ροζ. Τα χωράφια μας ακόμη δεν τα πήραν, παραμένουν στην θέση τους, η θάλασσα, τα κοπάδια και τα μελίσσια. Έχουμε τα μέσα παραγωγής, τον τεχνικό εξοπλισμό. Διαθέτουμε τεχνογνωσία και το κυριότερο ανθρώπους με όρεξη για δουλειά, με μεράκι και αγάπη για το επάγγελμα τους.
Τι είναι όμως αυτό που δεν έχουμε και αποτελεί τροχοπέδη της αγροτικής ανάπτυξης; Δεν έχουμε αγροτική πολιτική, δεν έχουμε πολιτική βούληση, δεν έχουμε στήριξη του Πρωτογενούς τομέα. Τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση Σαμαρά η οποία στην ουσία υπήρξε καταστροφική για τον πρωτογενή τομέα, με φορολογικές και ασφαλιστικές απαιτήσεις πάνω από κάθε λογική, με λεηλασία των αγροτικών επιδοτήσεων (πχ εξισωτικές αποζημιώσεις κλπ), με την καταστροφή των αγελαδοτρόφων (από τον Χατζηδάκη) μέσω της επιμήκυνσης της διάρκειας ζωής του αγελαδινού γάλακτος και ένα σωρό άλλες αντιαγροτικές πρακτικές.
Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, υποτίθεται μαζί με την ελπίδα, μάς κοτσάρουν ως υπουργό τον Αποστόλου και μαζί του σβήνει κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Ο Αποστόλου υποθετικά γνώστης των θεμάτων, αλλά εκεί είναι και η μεγαλύτερη παγίδα, στους τεχνοκράτες που δεν έχουν βιώματα παρά μόνο αυτά που διάβασαν από τα βιβλία. Ο τεχνοκράτης είναι το οπλισμένο χέρι του οπλισμένου δολοφόνου και ο Αποστόλου, θεωρώντας εαυτόν ως παντογνώστη, χωρίς να ακούει κανέναν, με κακούς συμβούλους διέπραξε εγκλήματα κατά του Πρωτογενούς τομέα της χώρας μας. Ακολούθησε ο Σταύρος Αραχωβίτης η θητεία του οποίου υπήρξε μικρή για να κριθεί. Το θετικό του Αραχωβίτη ήταν πως άκουγε τους θεσμικούς, κάτι που δεν έκαναν ούτε οι προκάτοχοί του στο ΥΠΑΑΤ αλλά ούτε και αυτός που ακολούθησε.
Τελευταίος υπουργός ο Μάκης Βορίδης. Αυτό στην κυριολεξία ήταν μια επίδειξη από την κυβέρνηση Μητσοτάκη πώς έχει γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων της τον Πρωτογενή τομέα. Έβαλαν έναν υπουργό παντελώς άσχετο με το θέμα, έναν δικηγόρο του Κολωνακίου τον τοποθετεί ΥΠΑΑΤ με ένα επιτελείο το ίδιο και περισσότερο άσχετο από τον ίδιο. Έναν υπουργό γεννημένο με την αστική νοοτροπία ότι οι αγρότες είναι οι τεμπέληδες που τζάμπα παίρνουν επιδοτήσεις και τρώνε με χρυσά κουτάλια, έναν υπουργό που νομίζει ότι όλοι οι κλάδοι του Πρωτογενούς τομέα θέλουν να τον κοροϊδέψουν και να πάρουν χρήματα που δεν δικαιούνται. Ο Βορίδης νομίζοντας ότι είναι εισαγγελέας του ΥΠΑΑΤ ερευνά για μήνες υποθέσεις αποζημιώσεων και τελικά κλειδώνει το ταμείο του ΥΠΑΑΤ (για το μέλλον όπως λέει) παριστάνοντας τον Σέρλοκ Χολμς και αφήνει χωρίς καύσιμα την τεράστια ατμομηχανή του Πρωτογενούς τομέα. Θεωρώ πως η ζημιά που έχει προκαλέσει και συνεχίζει να προκαλεί είναι ανεπανόρθωτη.
Αυτό που χρειάζεται η χώρα σήμερα είναι αγροτική πολιτική, ανθρώπους στην ηγεσία του ΥΠΑΑΤ με όρεξη και όραμα. Το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης δεν είναι τρόπαιο του κάθε πρωθυπουργού που το μοιράζει στον κάθε τυχάρπαστο ώστε απλά να τον βολέψει σε κάποιο υπουργείο, να πάρει ένα μισθό και να είναι ικανοποιημένος ο υπουργός, η φράξια που εκπροσωπεί και τελικά το κόμμα να μην έχει κλυδωνισμούς. Φυσικά και μεγάλη ευθύνη φέρει και ο αγροτικός κόσμος ο οποίος δεν ξυπνάει και δεν συντάσσεται με τα δικά του συμφέροντα, συνεχίζει και στηρίζει τα κόμματα τα οποία τον κατέστρεψαν και όχι το δικό του κόμμα που αποτελείται από συναδέλφους του.
650.000 άνθρωποι κάνουν φέτος δηλώσεις καλλιέργειας αν υπολογίσουμε και τις οικογένειές τους ο αγροτικός κόσμος αριθμεί πάνω από 2.500.000 κόσμο. Βγάζουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση και δεν θα χρειαζόταν να παρακαλάμε κανέναν. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται ότι είμαστε λαγοί που δεν γίνονται κοπάδι ή αλλιώς τέτοιο κεφάλι, τέτοιο κούρεμα. Αντί για εμάς Μητσοτάκη και Βορίδη.
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις