ΟΠΟΙΟΣ έχει περάσει από τα σοκάκια του Μεσολογγίου, όποιος έχει γνωρίσει αυτήν την υποδόρια αίγλη που διαπνέει την ατμόσφαιρα, όποιος έχει μυρίσει την κληρονομιά της αντίστασης και του λόρδου Μπάιρον, όποιος έχει την τύχη να πιει τον καφέ του στην κεντρική πλατεία, μπορεί να καταλάβει γιατί το Μεσολόγγι είναι η λιμνοθάλασσα και γιατί εδώ είναι η «πηγή» του αβγοτάραχου.
«Το αυθεντικό είναι πάντα το καλύτερο», λέει ο Σπ. Παπαγεωργίου και δεν βγήκε χαμένος .Στις αρχές του φθινοπώρου, σίγουρα θα έχει δει να φιγουράρουν πρώτη θέση στα ψαράδικα μακρόστενα κεχριμπαρένια μπαστουνάκια. Είναι το αβγοτάραχο, το χαρακτηριστικό γαστριμαργικό προϊόν της λιμνοθάλασσας. Τ' αλατισμένα και στεγνωμένα αβγά του θηλυκού κέφαλου, που πλουτίζουν με γεύση πρωτόγνωρη τα γιορτινά τραπέζια του χειμώνα και συνοδεύουν το απλό ουζάκι στην καλοκαιρινή λιακάδα.
Αλλοι το θέλουν χλωρό και γεμάτο γεύση θάλασσας, άλλοι ξερό και πικάντικο. Οι περισσότεροι όπως το έφτιαχνε ο παππούς τους ή κάποιος θείος τους που ήταν καπετάνιος στα ιβάρια της λίμνης...
Ανάμεσά τους υπάρχει και κάποιος που προτιμά να ξαναζωντανέψει αυτήν την ανάμνηση του κλασικού παραδοσιακού αβγοτάραχου των ιβαριών της λιμνοθάλασσας. Παραγωγός αβγοτάραχου, ο Σπύρος Παπαγεωργίου, 70 ετών, Μεσολογγίτης, που αγωνίστηκε πολλές δεκαετίες για να βρει το δικό του προϊόν το δρόμο των αγορών. Από κάποιο ντελικατέσεν μαγαζί κάτω από την Ακρόπολη, ένα μπακάλικο στην εβραϊκή συνοικία του Παρισιού, ένα ουζερί της Θεσσαλονίκης ή μια γωνιά του Σαν Φρανσίσκο.
Η δική του άποψη είναι ότι το αυθεντικό είναι πάντα το καλύτερο κι είναι αυτό που αντέχει στο χρόνο. Τήρησε με ευλάβεια αυτόν τον κανόνα και δεν βγήκε χαμένος και το αβγοτάραχο Παπαγεωργίου στάθηκε καλοτάξιδο.
«Εμείς κάναμε ένα ταξίδι προς τα πίσω αναζητώντας τη συνταγή. Φτάσαμε ώς τη λατινική και τη βυζαντινή γραμματεία και ξαναβρήκαμε το ίδιο το προϊόν που ανελλιπώς παραγόταν για αιώνες στον τόπο μας. Διορθώσαμε κάποιες κακοτοπιές, επιβεβαιώσαμε κάποιες ξεχασμένες συνήθειες και ξαναζωντανέψαμε την παραδοσιακή αρχέγονη γεύση χωρίς συμβιβασμούς. Το μόνο που έμενε για να ολοκληρωθεί αυτή η προσπάθειά μας, ήταν όλα τα απαραίτητα υλικά για την παρασκευή των προϊόντων μας να προέρχονται από τον ίδιο τόπο που γέννησε και τη συνταγή. Φροντίζουμε ακόμη και το αλάτι που χρησιμοποιούμε για το πάστωμα των ψαροφιλέτων και το αλάτισμα του αβγοτάραχου να προέρχεται από τις αλυκές του Μεσολογγίου. Ακόμα και το κερί που χρησιμοποιούμε για την εμβάπτιση συγκεντρώνεται από παραγωγούς στους πρόποδες του όρους Ζυγός που βλέπουμε», λέει.
Τον ενοχλεί, όμως, ότι παρά την κατακόρυφη αύξηση της ζήτησης σε αγνά, παραδοσιακά τρόφιμα που παράγονται χωρίς χημικά πρόσθετα, με τη χρήση παραδοσιακών σκευών και όχι μηχανημάτων, έχουν μπει στην ελεγκτική μέγκενη των Βρυξελλών.
Τις περισσότερες φορές θεωρεί ότι ο στόχος είναι η εκβιομηχάνιση της πατενταρισμένης παραγωγής και όχι η εξασφάλιση της ποιότητας με φυσικό τρόπο. Τον πειράζει που η Ευρώπη συχνά ορίζει γενικούς κανόνες στα τρόφιμα και στα ποτά, που καλούνται να επιβληθούν από τη βιομηχανία τροφίμων στη Δανία μέχρι αυτόν που συσκευάζει κάππαρη στη Σύρο. Σαν μπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι, δίχως σεβασμό στις ιδιαιτερότητες, στην αξία που έχει κάθε προϊόν, υλική και πνευματική.
«Στην περίπτωση του αβγοτάραχου, όλοι οι παραγωγοί, μικροί και μεγάλοι, για να πληρούμε τις προϋποθέσεις εξαγωγής, εξαιτίας αντικρουόμενης περιγραφής, απωλέσαμε το δικαίωμα να αναφέρουμε την προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, γεγονός που εμποδίζει τη διάδοση και την αναγνωρισιμότητα του προϊόντος μας», λέει. Ποιος να του ρίξει άδικο...
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις