Το άτυπο δίκτυο επαφών, τα μπλόκα χωρίς «ελεγχόμενους» συνομιλητές και το κόστος μιας αποτυχημένης πρωτοβουλίας
Στο πολιτικό παρασκήνιο των τελευταίων ημερών στην Αθήνα, διαμορφώθηκε ένα άτυπο, μη θεσμικό πλέγμα επικοινωνίας με τον αγροτικό κόσμο, με αντικείμενο τη διερεύνηση μιας συνάντησης που είχε εγγραφεί στα ημερολόγια για σήμερα στις 15:00. Η προσπάθεια κινήθηκε μακριά από τη δημόσια σφαίρα, μέσα από σιωπηλές επαφές και διακριτικές διαδρομές, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα δεδομένο που δύσκολα παρακάμπτεται: το έλλειμμα εμπιστοσύνης που άφησε πίσω του το φιάσκο των πληρωμών για μια ακόμη φορά.
Στο παρασκήνιο, ανάμεσα στο γραφείο Τσιάρα και στο γραφείο Βορίδη όπου ο πρώην υπουργός εξακολουθεί να διατηρεί δίαυλους με τους σκληρούς πυρήνες και τους "αμετανόητους" του αγροτικού χώρου αναζητήθηκε μια φόρμουλα επαναπροσέγγισης. Όχι με θεσμικούς όρους, αλλά με πολιτική ανάγνωση της στιγμής, ποιοι μπορούν ακόμη να μιλήσουν; ποιοι διατηρούν στοιχειώδη αποδοχή; ποιοι δεν έχουν αποκοπεί από τη βάση;
Το σήμα που έφτανε από τα μπλόκα, τα οποία πλέον εκτείνονται σε ολόκληρη τη χώρα, δεν άφηνε πολλά περιθώρια παρερμηνείας. Δεν υπάρχουν «ελεγχόμενοι» συνομιλητές, ούτε κομματικά φίλτρα. Και αυτή ακριβώς η απουσία ελέγχου είναι που μετατρέπει την κατάσταση σε γρίφο για την κυβερνητική διαχείριση.
Οι επαφές εξελίχθηκαν μεθοδικά, τηλέφωνα, μηνύματα, πρόσωπα με γνώση των εσωτερικών ισορροπιών επιστρατεύτηκαν στην προσπάθεια να διαμορφωθεί ένα ελάχιστο σχήμα παρουσίας όχι για επίλυση εκκρεμοτήτων, αλλά για να υπάρξει εικόνα επικοινωνίας. Η ανταπόκριση, ωστόσο, υπήρξε σχεδόν καθολικά αρνητική. Το μήνυμα που επέστρεψε ήταν ενιαίο και χωρίς διατυμπανίσεις: χωρίς καθαρές πληρωμές και τήρηση των δεσμεύσεων η φυσική παρουσία δεν έχει κανένα νόημα.
Μετά τις πληρωμές που δεν πραγματοποιήθηκαν όπως είχαν ανακοινωθεί, κάθε νέο «ραντεβού» άρχισε να αντιμετωπίζεται ως τυπική κίνηση, αποσυνδεδεμένη από την πραγματικότητα της βάσης.
Στα πολιτικά γραφεία, ο προβληματισμός παραμένει. Όχι ως δίλημμα που διατυπώνεται δημόσια, αλλά ως υπολογισμός ρίσκου, πότε η επιμονή εκλαμβάνεται ως πίεση και πότε η αναμονή ως αδυναμία. Σε αυτό το περιβάλλον, χωρίς αποκατάσταση της εμπιστοσύνης, ακόμη και η στοιχειώδης επικοινωνία γίνεται εύθραυστη.
Το ραντεβού των 15:00 μπορεί να υφίσταται στα ημερολόγια. Στην πολιτική πραγματικότητα του αγροτικού χώρου, όμως, το κενό στις καρέκλες έχει ήδη μετατραπεί σε μήνυμα χωρίς δηλώσεις, χωρίς συνθήματα, αλλά με σαφή αποδέκτη.