Η νέα γενιά ανατρέπει τους παλαιούς ρόλους και στα μπλόκα την εξουσία δεν τη μοιράζονται πια τα χρώματα ούτε τα κόμματα
Τα φετινά μπλόκα δεν στήνονται απλώς για να πιέσουν την κυβέρνηση· στήνονται για να καταδείξουν ότι το σύστημα που όριζε επί δεκαετίες ποιος μιλά και ποιος ακούει στην ύπαιθρο έχει αρχίσει να ραγίζει. Η αναντιστοιχία ανάμεσα σε αυτούς που διαμόρφωναν την αγροτική ατζέντα και σε αυτούς που τη βιώνουν καθημερινά γίνεται πλέον ορατή σε κάθε κλειστή εθνική οδό.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι εθνικές οδοί είναι κλειστές όχι από εκείνους που έμαθαν την πολιτική μέσα από τις αίθουσες των διαπραγματεύσεων, αλλά από εκείνους που τη γνώρισαν μέσα από την απουσία της. Νέοι άνθρωποι, που μεγάλωσαν βλέποντας τους θεσμούς να υπόσχονται και την πραγματικότητα να αναιρεί κάθε υπόσχεση. Κάτω από τον θόρυβο των τρακτέρ αναδύεται μια βαθύτερη πολιτική μετατόπιση, την οποία πολλοί στην Αθήνα δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί. Η ύπαιθρος δεν αντιδρά μηχανικά ούτε ακολουθεί τους παλιούς διαύλους πίεσης· αναδιαμορφώνεται. Και το κάνει με τρόπους που ανατρέπουν όσα γνωρίζαμε για την αγροτική εκπροσώπηση τις τελευταίες δεκαετίες.
Η εικόνα των φετινών κινητοποιήσεων δεν θυμίζει σε τίποτα τις διαδηλώσεις της προηγούμενης δεκαετίας. Δεν αποτελεί ένα ακόμη επεισόδιο πίεσης προς την κεντρική εξουσία, ούτε μια οργανωμένη κίνηση των συνήθων αγροτοσυνδικαλιστικών μηχανισμών που διαπραγματεύονταν επί χρόνια στο όνομα του πρωτογενούς τομέα. Το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί οριστικά και βαθιά. Για πρώτη φορά, οι μπροστινές σειρές των μπλόκων δεν συγκροτούνται από τους «επαγγελματίες της εκπροσώπησης», αλλά από τη νεότερη γενιά αγροτών, ανθρώπους που δεν χρωστούν τίποτα σε κανέναν και δεν αναγνωρίζουν καμία ιεραρχία πέρα από τη δική τους συλλογική αγανάκτηση.
Οι περισσότεροι παλιοί αγροτοσυνδικαλιστές, παρά το βάρος των δικτύων και των διασυνδέσεών τους, βρίσκονται στο περιθώριο. Το ίδιο και οι παλαιοί συνεταιριστές που κάποτε όριζαν ρυθμούς, ανακοινώσεις και κόκκινες γραμμές. Φέτος, κανείς δεν τους ακολουθεί. Όχι επειδή δεν έχουν φωνή, αλλά επειδή η κοινωνική τους νομιμοποίηση έχει διαβρωθεί από χρόνια συμβιβασμών. Η νέα γενιά δεν ζητά την άδεια κανενός δρα αυτόνομα, οριζόντια, χωρίς επιτελεία, χωρίς «προέδρους». Και σε αυτή τη χαλαρή αλλά αποφασισμένη δομή βρίσκεται η πραγματική της ισχύς: δεν υπάρχει στόχος να χτυπηθεί, ούτε εκπρόσωπος να απονομιμοποιηθεί.
Η Θεσσαλία, με επίκεντρο τη Νίκαια Λάρισας, αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της νέας πραγματικότητας, όπως και λίγες μέρες νωρίτερα η Αλεξανδρούπολη, όπου η νεολαία βρέθηκε ξανά στην πρώτη γραμμή. Στην ΠΑΘΕ, που παραμένει κατά διαστήματα κλειστή, χιλιάδες τρακτέρ από Ελασσόνα, Αμπελώνα, Τύρναβο και τα γύρω χωριά συγκλίνουν χωρίς αρχηγούς και χωρίς επίσημη στρατηγική. Οι νεότεροι αγρότες δημιουργούν ένα μέτωπο όχι πειθαρχημένο, αλλά πεισματικά αποφασισμένο. Γύρω από αυτόν τον πυρήνα, οι περιοχές των Φαρσάλων, του Πλατυκάμπου και της Αγιάς προσθέτουν συνεχώς δυνάμεις ,όχι επειδή «κάλεσε» κάποιος, αλλά επειδή η ίδια η πίεση της καθημερινότητας λειτουργεί ως καταλύτης.
Το μήνυμα, ακόμη κι αν δεν εκφράζεται ρητά, είναι ξεκάθαρο.