Αλαργινές γεύσεις, που έμειναν Ελλάδα

Η παραδοσιακή κουζίνα κάθε λαού χτίστηκε με βάση τα υλικά και τα προϊόντα κάθε περιοχής και μόνον όταν ανακαλύφθηκε το ψυγείο, ως τρόπος συντήρησης άλλαξαν. Τα δομικά τους στοιχεία όμως σε μεγάλο βαθμό παρέμειναν ίδια. Συν τοις άλλοις, αν μια περιοχή ήταν ορεινή, πεδινή, παραθαλάσσια ή παραποτάμια άλλαζε και το μενού. Έτσι, δεν είναι τυχαίο ότι η κουζίνα σε νησιά ή παραθαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας παραδοσιακά έχει κατεξοχήν κύριο γεύμα τα ψάρια π.χ. Σάμος, Γαλαξείδι, Μενίδι κ.ά. Αντίστοιχα, στη Μακεδονία και τη Θράκη, που το κλίμα ήταν πιο βαρύ κι η ελιά, εκτός από κάποια παραθαλάσσια μέρη (π.χ. Χαλκιδική, νότιος Εβρος) δεν ευδοκιμούσε οι κάτοικοι κατανάλωναν βούτυρο αντί για ελαιόλαδο.

Τ΄ αγαπημένα φαγητά των Γάλλων έχουν βούτυρο, τυρί, κρέας και κρέμα ενώ έχουν μεγάλη αδυναμία και στα μανιτάρια και στα σαλιγκάρια. Το φιλέτο, δεν είναι καλοψημένο, όπως το ελληνικό, ενώ έχουν αδυναμία στα τυριά και ψωνίζουν τακτικά όχι μόνο από σούπερ μάρκετ αλλά και λαϊκές αγορές και συνοδεύουν το φαγητό τους με κρασί. Μεγάλες πωλήσεις στην Ελλάδα σημειώνει και το ροκφόρ, που είναι το 3ο σε πωλήσεις στον κόσμο.

Η ιταλική κουζίνα είναι πιο προσιτή στους Έλληνες κι έγινε ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια, αφού η παρμεζάνα, το προσούτο, αγαπήθηκαν από τους Ελληνες. Η σχέση της Ιταλίας με τα ζυμαρικά είναι μόνιμη κι αδιάλειπτη σ΄όλους τους αιώνες, η πίτσα θεωρείται παραφθορά της ελληνικής λέξεις πίτα, ενώ τα Επτάνησα που επηρεάστηκαν λόγω της παλαιότερης κατάκτησής τους, έχουν μεγάλη γαστρονομική συγγένεια π.χ. σοφρίτο (σιγοψημένο), το οποίο σερβίρεται και στην Πάργα.

Η παέγια ή παέλια θεωρείται κλασικό ισπανικό φαγητό, με διαφορές ανάλογα με την περιοχή. Είτε με γαλοπούλα ή κοτόπουλο είτε με θαλασσινά, τα τελευταία χρόνια έχει μπει σε μαγαζιά ή και σε σπίτια μοντέρνων Ελληνίδων νοικοκυρών, που θέλουν να εντυπωσιάσουν με το διαφορετικό ή να δέσουν υλικά.

Το σνίτσελ, λένε, πως ξεκίνησε από την Ιταλία, ωστόσο οι Αυστριακοί το έκαναν εθνικό τους φαγητό και το σερβίρουν με πατάτες. Εμείς μπορεί να το φτιάχνουμε κι από στήθος ή μπούτι αλλά εκείνοι προτιμούν μοσχαρίσιες κοτολέτες ελαφρά τηγανισμένες.

Το γκούλας, που ακούστηκε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, ιδίως όταν πήγαν για σπουδές Ελληνες φοιτητές στην Ουγγαρία είναι η μαγιάρικη λέξη για τον βοσκό. Πρόκειται για ένα στιφάδο με βοδινό κρέας, λαχανικά, κόκκινα κρεμμύδια και καρυκεύματα, ενώ πιο γνωστή είναι η σούπα γκούλας` σημάδι ότι μια σούπα σ΄αυτά τα κλίματα είναι ό,τι καλύτερο για το κρύο.

Το fish and chips, που το βλέπουμε να διαφημίζεται ιδιαίτερα κι όποιος έχει πάει στην Αγγλία είναι αδύνατον να μην έχει φάει, είναι μια κλασική συνταγή για τους Βρετανούς, που πέρασε ιδίως στα παιδιά, που θέλουν φιλέτο τηγανιτό ψαριού.

Παρότι στις ΗΠΑ, το πρώτο που θα δοκιμάσει κάποιος είναι το κλασικό στέικ, δηλαδή η μπριζόλα, το χάμπουργκερ φαίνεται να μπήκε στη ζωή μας πάλι από τις ΗΠΑ, πιθανόν από το Κονέκτικατ, αφού ένα μαγαζί υποστηρίζει ότι εδώ κι 100 χρόνια έφτιαχνε χάμπουργκερ.

Η σχέση της Ελλάδας με την Τουρκία λόγω της μακρόχρονης κατάκτησής της επηρέασε και την κουζίνα, αφού σήμερα πολίτικη και σμυρνέικη κουζίνα είναι ο συνδετικός κρίκος με το Βυζάντιο και δένει την Ελλάδα με την Τουρκία καθιστώντας ενίοτε και δύσκολο το διαχωρισμό. Φαγητά και κυρίως τα γλυκά είναι μια κοινή συνιστώσα, που δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσει κανείς, σε ποιόν ανήκει η γλύκα, όπως ο περίφημος μπακλαβάς ή η ρακή, που αναγνωρίστηκαν ως ΠΟΠ Τουρκίας!