Ο Εθελοντής

Σήμερα θα διηγηθούμε ένα παραμύθι που αξίζει να το αφηγηθούμε στα παιδιά μας. Όχι γιατί μιλά για δράκους ή κάστρα, αλλά γιατί μέσα του κρύβεται κάτι πιο σπάνιο η ιστορία ενός ανθρώπου που διάλεξε να προσφέρει χωρίς αντάλλαγμα. Μια ιστορία που αποδεικνύει ότι ακόμη και στα πιο ψυχρά δωμάτια των θεσμών μπορεί να γεννηθεί μια πράξη ανιδιοτελούς προσφοράς. Ήταν κάποτε ένα μεγάλο σπίτι με πέτρινη πρόσοψη και βαριές πόρτες, εκεί όπου οι αποφάσεις γράφονταν με μελάνι και σφραγίζονταν με επίσημες υπογραφές. Όλοι όσοι έμπαιναν μέσα, το έκαναν για να πάρουν θέση, μισθό και κύρος. Οι φάκελοι στοιβάζονταν, οι γραφές ήταν γεμάτες αριθμούς, κι η ατμόσφαιρα μύριζε πάντα λίγο σκόνη χαρτιού και πολύ λογιστική τάξη.

Μια μέρα όμως, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που στάθηκε μπροστά στην πόρτα και χτύπησε δειλά. Δεν ζητούσε τίποτα από όσα ζητούσαν οι άλλοι. Ούτε χρυσάφι, ούτε απολαβές, ούτε καρέκλες με μαλακά μπράτσα. Ήθελε μόνο να καθίσει σ’ ένα τραπέζι και να προσφέρει τη γνώση του. «Δεν θα με πληρώνετε», είπε. «Μόνο να μου επιτρέψετε να περπατώ στο μονοπάτι που οδηγεί στο χωριό, για να μιλάω με τους ανθρώπους της γης».

Οι υπόλοιποι γέλασαν στην αρχή. «Ποιος μπαίνει σ’ ένα τέτοιο σπίτι χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα;» Μα εκείνος χαμογέλασε σιωπηλά. Ήξερε πως τα πιο αληθινά έργα χτίζονται με βούληση κι όχι με νομίσματα. Κι έτσι του έδωσαν μια καρέκλα σε μια γωνιά.

Κάθε μέρα, μέσα στη βαριά αίθουσα, εκείνος έφερνε ιστορίες για τα χωράφια, για τα σπαρτά που ήθελαν νερό, για τα χέρια που περίμεναν στήριξη. Δεν κρατούσε λογαριασμό με δεκάρια και δραχμές, αλλά με ιδέες και όνειρα. Και σιγά σιγά, οι φωνές άρχισαν να τον ακούν.

Κανείς δεν έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα. Στο τέλος της ημέρας, το έγγραφο που κρατούσε τη θέση του δεν μιλούσε για μεγάλες ανταμοιβές, παρά μόνο για μια απλή υπηρεσία «εθελοντική». Μα όσοι τον γνώρισαν, έλεγαν πως εκείνος ο άνθρωπος είχε δώσει κάτι πιο πολύτιμο απ’ όλα, μια υπενθύμιση πως ακόμη και στα πιο αυστηρά κτίρια, μπορεί να φυσήξει άνεμος προσφοράς χωρίς αντάλλαγμα.

Κι έτσι έμεινε η ιστορία του, σαν παραμύθι που ψιθυρίζεται στα γραφεία, πως κάποτε, σε μια χώρα γεμάτη χαρτιά και σφραγίδες, βρέθηκε ένας υπάλληλος που μπήκε μέσα χωρίς μισθό, αλλά με καρδιά.

Κι αν σήμερα κάτι τέτοιο μοιάζει παράδοξο, ίσως είναι γιατί οι παραδοξότητες σπανίζουν. Όταν συμβαίνουν, δεν μοιάζουν με γεγονότα, αλλά με ιστορίες που ξεφεύγουν από το αυτονόητο και θυμίζουν παραμύθι. Το ερώτημα είναι αν αυτές οι ιστορίες υπάρχουν για να υπογραμμίσουν στους πολλούς την αξία της ανιδιοτέλειας ή για να δοκιμάσουν τη διαύγεια των λίγων που μπορούν ακόμη να τη διακρίνουν.