Η ιστορία σατιρίζει την ελληνική πραγματικότητα με χιουμοριστικό τρόπο. Η γραφειοκρατία, η έλλειψη οργάνωσης και η διαφθορά είναι μερικά από τα θέματα που θίγονται.
Φυσικά, η ιστορία είναι αποκύημα της φαντασίας και δεν αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα.
Ο Αγρότης από τα μπλόκα στην Κόλαση
Ο θάνατος έφερε τον κυρ Μήτσο, έναν αγρότη, σε μια παράξενη ουρά, που είχε ως τελικό προορισμό την κόλαση.
Ως πολίτης της Ε.Ε., είχε την επιλογή να επιλέξει είτε την κόλαση της χώρας του είτε κάποιας άλλης χώρας. Έτσι άρχισε ένα ταξίδι στην Ευρώπη της τιμωρίας.
Σε κάθε χώρα, η κόλαση είχε το δικό της χαρακτήρα. Αλλά καμία δεν ήταν τόσο μοναδική όσο η ελληνική.
Ενώ σε άλλες επικρατούσε οργανωμένη δυστυχία και πόνος, στην Ελλάδα γινόταν γλέντι. Και εκεί, στην πυρά της κόλασης, η ζωή άκμαζε με χορό και τραγούδια.
Με κάθε βήμα, συνειδητοποίησε πως ακόμα και στην κόλαση, η Ελλάδα διατηρεί την πνευματική της ανεξαρτησία και τη χαρακτηριστική της ζωντάνια. Ίσως η γραφειοκρατία και η αυστηρότητα να λείπουν, αλλά η αισιοδοξία και η πνευματική ελευθερία παραμένουν.
Και έτσι, στον χορό της κόλασης, ανακάλυψε μια διαφορετική προοπτική για τον πόνο και την τιμωρία. Ίσως η κόλαση, στο τέλος, να μην είναι τόσο τρομακτική όσο φαντάζεται ο καθένας. Ίσως είναι ένας τόπος όπου η ζωή και η πνευματική ανάπτυξη συνεχίζουν ακόμα και στις πιο απίθανες συνθήκες.
Ο Αγρότης από τα μπλόκα στην Κόλαση
Ο κυρ Μήτσος, ένας αγρότης πέθανε, χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Βρέθηκε ξαφνικά σε μια ουρά, πλάι σε άγνωστα πρόσωπα, με βλέμματα χαμένα και μουντά. Κάποιος του ψιθύριζε πως είχε φτάσει στην κόλαση.
Ως πολίτης της ΕΕ, ο κυρ Μήτσος είχε το προνόμιο να επιλέξει την κόλαση της χώρας που ήθελε. Η περιέργεια τον ώθησε σε ένα ταξίδι στην Ευρώπη της τιμωρίας.
Ξεκίνησε από τη Γερμανία. Η κόλαση εκεί ήταν άψογα οργανωμένη, με μαστίγια και καζάνια που σιγόκαιγε η φωτιά. Μια άψογη γραφειοκρατία όριζε την αιώνια δυστυχία.
Στην Αγγλία, η κόλαση ήταν πιο ζεστή, με τόνους άνθρακα και τους κολασμένους να σκάβουν στα ορυχεία και ατελείωτες ουρές για τσάι.
Στη Γαλλία, η τιμωρία περιλάμβανε ατελείωτες διαλέξεις για φιλοσοφία και λογοτεχνία για την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), ενώ στην Ιταλία, οι αμαρτωλοί βασανίζονταν με όπερες για τα οικολογικά σχήματα και άθλια πίτσα από ζουζούνια πρωτείνης.
Κάθε χώρα είχε τον δικό της τρόπο να τιμωρεί. Κανένας όμως δεν μου φαινόταν τόσο... διασκεδαστικός όσο η ελληνική κόλαση.
Μία πύλη εγκαταλειμμένη, βρώμικη, όπου στο ψηλότερο σημείο της υπάρχει με μεγάλα γράμματα και Νέον φώτα η λέξη ΚΟΛΑΣΗ. Το Κ και το Λ μάλιστα, δεν άναβαν γιατί είχαν καεί τα λαμπάκια.
Έτσι η επιγραφή γράφει «ΟΑΣΗ».
Η πύλη ήταν μισογκρεμισμένη βρώμα και σκουπίδια κάλυπταν το έδαφος. Αντί για μαστίγια και βασανιστήρια, ακουγόταν μουσική, γέλια και χορός.
– «Ελληνική ανοργανωσιά…», μουρμουρίζει ο κυρ Μήτσος.
Όσο πλησιάζει, ακούει κάτι περίεργους θορύβους… Μοιάζουν με μουσική. Πλησιάζει περισσότερο. Η μουσική πλέον ακούγεται ολοκάθαρα. Μπουζούκια, μπαγλαμάδες κλπ.
Μπαίνει μέσα και συναντά τον Μετρ και πριν καλά καλά δει των ρωτά: τι συμβαίνει εδώ;
– «Ήρθα να δω πώς είναι», τον αφήνει ο μετρ μπαίνει μέσα και συναντά "έναν μεθυσμένο συνάδελφο κτηνοτρόφο, που χόρευε ζεϊμπέκικο.
«Τι γίνεται εδώ;» τον ρωτάει με απορία;
«Ελλάδα ρε φίλε!» απάντησε. «Τι νομίζεις ότι θα γινόταν;» Χάλια η κατάσταση, μαστίγια, καζάνια με φωτιά. Μάλιστα τα καζάνια τα τροφοδοτούσαν με δηλώσεις ΟΣΔΕ, δάνεια, γραμμάτια, ενώ κάποια καζάνια μάλιστα είχαν και χορηγούς ... τα ίδια και τα ίδια."
«Μα... χορεύετε;» ρώτησε ξαφνιασμένος.
«Ε βέβαια! Είμαστε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας καθώς το σύστημα που τροφοδοτεί τα καζάνια το έχουν δώσει σε μια εταιρεία αλλά ευτυχώς δεν λειτουργεί. Μια περιμένουν να βάλουν το καινούργιο σύστημα, την άλλη χαλάνε τα μαστίγια που τα έχει πάρει ένα άλλος, την άλλη φορά ήταν ελαττωματικά χάθηκαν σε μίζες. Άσε που το προηγούμενο διάστημα δεν είχαν τα χαρτιά και τροφοδοτούσαν την φωτιά με τα λεφτά της Ευρώπης και ήταν όλα μια χαρά.
Αλλά το καλύτερο είναι ότι φρόντισαν οι αγρότες να μην φτάσουν οι πρώτες ύλες στις εταιρείες από τα μπλόκα όποτε καταλαβαίνεις. Αλλά τάξανε σε μερικούς μόνιμη εργασία εδώ στην κόλαση, γιατί οι υπεύθυνοι φοβόντουσαν τα συλλαλητήρια αλλά να είναι καλά οι ευρωπαίοι. Τι να κάνουμε; Να καθόμαστε και να κλαίμε;"
Έμεινε άφωνος ο κυρ Μήτσος. Η ελληνική κόλαση, αντί για βασανιστήριο, ήταν ένα ατελείωτο γλέντι, γεμάτο "πατέντες" και χαλαρότητα.
Συνειδητοποίησε πως ακόμα και στην κόλαση, η Ελλάδα διατηρούσε την ιδιαιτερότητά της. Ίσως η γραφειοκρατία και η αυστηρότητα λείπουν, ίσως η οργάνωση να μην είναι το φόρτε μας, αλλά η ζωντάνια, η παρέα και η αισιοδοξία πάντα θα υπάρχουν.
Και κάπως έτσι, βρέθηκε να χορεύει ζεϊμπέκικο στην κόλαση. «Άντε στου παραδείσου την πόρτα πήγαν φύτρωσαν δυο χόρτα πλάι σε αγνώστους» σιγοτραγούδησε. Μεθυσμένος από τα τσίπουρα και την μουσική αναρωτήθηκε: «Ίσως η κόλαση να μην ήταν τόσο άσχημη τελικά... κρίμα σε αυτούς που είναι ζωντανοί».
Ακόμα και η κόλαση είναι παράδεισος στην ΕΛΛΑΔΑ!