Ο πραγματικός επενδυτής γης

Του Θωμά Χανή για το agrocapital.gr

Κατά καιρούς, θ’ ακούσετε πολλά και διάφορα (από αστούς, και όχι μόνο) να λένε τα εξ αμάξης για τους αγρότες. Οι αγρότες το ένα, οι αγρότες το άλλο, δουλεύουν 3 μήνες το χρόνο, κερδίζουν ένα σωρό και μετά κάθονται. Είναι μερικές μόνο από τις φράσεις που βγαίνει από το στόμα τους, για το τι εστί αγρότης. Η αλήθεια όμως είναι εκ διαμέτρου διαφορετική.

Ο αγρότης είναι επενδυτής γης. Επενδύει σε χρήμα (σπόρο, λίπασμα, φάρμακα, ενέργεια-ήτοι πετρέλαιο, νερό- καθώς και προσωπική εργασία) για να παράξει. Αυτά που εισπράττει, θα θέλει για να μπορέσει να κάμει την επόμενη χρονιά πάλι την ίδια επένδυση (που προαναφέρθηκε). Εδώ έρχονται και πατούν (καλώς ή κακώς) οι λεγόμενες και γνωστές σε όλους επιδοτήσεις.

Η επιδότηση δεν είναι κάτι περισσότερο από «την διασφάλιση της αγροτικής παραγωγής». Καλώς ή κακώς, το ύψος των επιδοτήσεων, είναι καθορισμένο, και συνήθως δίδεται με βάση την στρεμματική έκταση, για να μπορέσει να καλύψει «πιθανή απώλεια εισοδήματος» (μια και ο αγρότης είναι «ξεσκέπαστο μαγαζί, και δεν ξέρει από την στιγμή που θα παράξει αν θα συγκομίσει το προϊόν του). Βέβαια (κατά την προσωπική μου εκτίμηση) πρέπει ν’ αλλάξει και η νοοτροπία που δίδονται οι επιδοτήσεις.

Δίνοντας την επιδότηση κατά στρέμμα, επιδοτείς την δηλωθείσα έκταση (από την μεριά του παραγωγού), που καλώς ή κακώς, καλλιεργείται. Αν και πολλές φορές παρατηρείται το φαινόμενο της «ακαλλιέργειας» ή «αγρανάπαυσης» . Εδώ είναι που χάνεται το νόημα και η ουσία της επιδότησης.

Το υψηλό κόστος παραγωγής, σε συνδυασμό και με τις υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, καθιστά «αναγκαίο κακό» την απολαβή επιδότησης. Έτσι, πολλές φορές, η παραγωγή είναι ελλειμματική, και η επιδότηση, έρχεται να καλύψει αυτό το κενό.

Το μυστικό και η επιτυχία, στο να πετύχει και να βρει στόχο η επιδότηση, είναι η σύνδεση αυτής με το παραγόμενο προϊόν (κοινώς, με την παραγωγή) και όχι με την στρεμματική έκταση. Όσο παράγεις, για τόσο να καρπωθείς. Δεν παράγεις, δεν καρπώνεσαι. Παράγεις πολύ, καρπώνεσαι πολλά.

Γιατί με το ήδη υπάρχων σύστημα που δίνονται οι επιδοτήσεις, «δικαιώνονται» οι κακοί παραγωγοί, παρά οι καλοί (όπου κακοί παραγωγοί είναι αυτοί που σπέρνουν μονάχα για την επιδότηση-ή και δεν σπέρνουν καμιά φορά-και καλοί αυτοί με κόπο, μόχθο, αλλά και μεράκι αγωνίζονται, για να παράξουν τα μέγιστα από ένα ή περισσότερα προϊόντα). Αν συνδέσουμε αυτά τα δυο μέρη της αλυσίδας, θα έχουμε πετύχει πολλά.

Αυτά για να γίνουν, χρειάζονται όραμα και μεράκι. Μεράκι και όραμα, υπάρχει στη νέα γενιά (εν μέρει). Αυτοί που θέλουν και μπορούν να τα καταφέρουν, είναι αυτοί που θα τραβήξουν μπροστά και για την λεγόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας. Έχουμε την δύναμη στα χέρια μας. Αρκεί να καθίσουμε όλοι μαζί, να συνεννοηθούμε, να οργανωθούμε, ώστε να τα καταφέρουμε.