Οι αποτυχίες της συγκομιδής στον Καναδά και τη Γαλλία και ο πόλεμος στην Ουκρανία σήμαιναν ότι η Unilever, ο μεγαλύτερος πωλητής καρυκευμάτων στη χώρα, βρέθηκε χωρίς αρκετούς σπόρους μουστάρδας για να φτιάξει το κλασικό προϊόν της Maille . Αλλά αν ο κόσμος μπορεί να επιβιώσει χωρίς μουστάρδα, τότε θα πρέπει να λάβει υπόψη του την ξηρασία που απειλεί την καλλιέργεια ντομάτας της Ισπανίας φέτος, σύμφωνα με τον Hanneke Faber, επικεφαλής του τμήματος διατροφής της Unilever.
Η επισιτιστική ασφάλεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη βιωσιμότητα, λέει, και ο γίγαντας των τροφίμων επιδιώκει να ανανεώσει τη γεωργία ως μέρος πρωτοβουλιών που κυμαίνονται από την αντιμετώπιση των πλαστικών συσκευασιών έως τον περιορισμό των απορριμμάτων τροφίμων .
«Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που εκμεταλλευόμαστε, πρέπει να εκμεταλλευόμαστε πιο βιώσιμα για να μετριάζουμε τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής», μου είπε ο Φάμπερ στη Σύνοδο Κορυφής για τις Αειφόρες Επιχειρήσεις του Bloomberg στο Λονδίνο την Τετάρτη.
Τα προγράμματα αναγεννητικής γεωργίας που ακολουθεί η εταιρεία σε μέρη όπως τα χωράφια σόγιας στην Αϊόβα και τα αγροκτήματα τομάτας στην Ινδία αποτελούν μέρος της προσπάθειας της Unilever να φτάσει στο μηδέν μέχρι το 2039.
Περιλαμβάνουν πρακτικές όπως η φύτευση καλλιεργειών κάλυψης ή η εναλλαγή τους ή η άροση — για τη θρέψη του εδάφους, τη δέσμευση άνθρακα και την προστασία των υδάτινων πόρων.
«Δεν είναι επιστήμη πυραύλων», είπε ο Faber . «Είναι τα πράγματα που έκαναν οι παππούδες μας».
Άλλες Προσπάθειες
Η Unilever δεν είναι μόνη. Εταιρείες από τη Walmart και την Cargill έως την PepsiCo και τη General Mills έχουν ανακοινώσει προγράμματα τα τελευταία χρόνια. Αλλά η απορρόφηση από τους αγρότες είναι ακόμη μικρή, δεδομένης της τεράστιας απεραντοσύνης της παγκόσμιας γεωργικής γης.
Οι κρατικές και ιδιωτικές δεσμεύσεις για αναγεννητικές πρακτικές και για την υγεία του εδάφους θα ξεπεράσουν τα 40 εκατομμύρια εκτάρια έως το 2030, περίπου το 4% της συνολικής έκτασης καλλιεργειών και βοσκοτόπων στις ΗΠΑ, τον Καναδά, την ΕΕ, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, σύμφωνα με ανάλυση της Rabobank. Δεν είναι σε καμία περίπτωση μια εξαντλητική λίστα, αλλά εξακολουθεί να δείχνει ότι πρέπει να γίνουν περισσότερα.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να δοθεί κίνητρο για μια μεγαλύτερη μετατόπιση μεταξύ των αγροτών, οι οποίοι περισσότερο από ποτέ έχουν πιεστεί από το υψηλό κόστος των εισροών; Μεγαλύτερη συνεργασία και ανταλλαγή γνώσεων, ρύθμιση, αποτελεσματικός τρόπος μέτρησης του αντίκτυπου των πρακτικών και φυσικά άφθονη οικονομική υποστήριξη.
«Ο χρόνος για τους πιλότους έχει τελειώσει πραγματικά», είπε ο Faber. «Πρέπει να το κάνουμε σε κλίμακα».
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις